Hij voelde zich niet gezien.
Al twee keer had hij gevraagd:
“Pap, ik zou zo graag iets samendoen!”
Dat lukte niet.

Zijn vader was druk
met zijn hoofd
maar ook met zijn werk.
Er was geen initiatief.

Elf jaar was hij nu.
Om het weekend bij zijn vader
en de rest bij zijn moeder.
Hij wilde eigenlijk niet meer.

Bij een scheiding valt een gezin uit elkaar. Het samen verandert in twee huizen. En in elk huis wordt een nieuwe haven gemaakt. Een plek waar geluisterd wordt, waarbij je jezelf kunt zijn en waarbij er hulp wordt geboden. Dan voel je je als kind veilig en geborgen.

Maar wat nu als dat bij één van de ouders niet lukt? Als die ouder moeite heeft met initiatieven en verbinding? Dan ontstaat er in dat huis spanningen. Kinderen van nu voelen feilloos of je aanwezig bent met jouw gevoel. Wanneer je met je hoofd ergens anders zit, voelt jouw kind zich niet gezien. Hoe meer je nadenkt, hoe minder je doet. Je kind heeft behoefte aan iets met jou doen.

Bij het kind van hierboven ontstonden er vragen in zijn hoofd. Hield zijn vader wel van hem? Waarom wilde zijn vader niets met hem doen? Was hij leuk genoeg?
Zijn moeder werd zijn uitlaadklep. Zij was zijn luisterende oor. Ook zij voelde zich machteloos. Dit was de reden dat ze uit elkaar waren gegaan. Zij miste in haar ex-man initiatieven, zachtheid en de verbinding.

Bij het echtscheidingsconvenant heb je als ouder de plicht om mee te werken aan de omgang met de andere ouder. Je zou kunnen gaan praten met je ex-man maar wellicht vindt hij dat jij je er niet mee moet bemoeien. Je zou een coach in kunnen schakelen. Je weet dat jouw kind dit in zijn rugzak heeft en dat hij er iets mee moet.

Wat is er nu nodig in dit verhaal?
Allereerst moet er een erkenning komen van dit probleem. Zijn moeder heeft meer empathie en emotionele betrokkenheid dan zijn vader. Bij haar voelt het veiliger en kan hij meer zichzelf zijn.  Ze luistert beter en ze steunt meer.
Ten tweede zal hij de boosheid en het verdriet om het feit dat zijn vader emotioneel niet betrokken is, moeten loslaten.  Dat geeft een rustiger gevoel en een rustiger hoofd. Als hij de verwachting loslaat, krijgt hij misschien een betere verbinding met zijn vader.  Volgens de wet moet hij tot zijn 18e jaar bij zijn vader wonen en moet hij er wat van maken.

Moeilijker wordt het wanneer de vader de moeder de schuld gaat geven van het feit dat het kind niet bij hem wil zijn. Wanneer een kind dat merkt, ontstaan er in de puberteit grote problemen.
Het kind krijgt of enorme ruzie met zijn vader of hij kiest ervoor toneel te spelen. En uiteindelijk trekt de minst empathische aan het kortste eind.