Emotietherapie

voor kind
en volwassene

De weg van je hart

woensdag 1 maart 2023

“Kan ik dit boek afgeven?” vraag ik.
Voor mij is de assistente van de huisarts.
Het is december 2012.
Mijn boek emotietherapie is af.
Ik hoop dat ze dit lezen.
“Kunt u een afspraak maken?” zegt ze.
“Ik wil hem alleen maar geven!” zeg ik.
De assistente houdt voet bij stuk.
Ik druip af.

‘Dit is niet mijn weg!’ denk ik.
‘Weer zo een alternatief therapeut in een kamertje,
met zo-een-‘niet-wetenschappelijke-therapie’
denkt ze vast.

Dat laatst klopt.
Ik heb geen wetenschappelijk bewijs.
Mijn emotiemethode is empirisch.
Voor en door mijzelf ontwikkeld
omdat ik ook emoties voel.
Net zo gewoon als iedereen.

Alternatief is al lang niet meer.
Complementair is het.
Het vult aan, dat is waar.
Hup je hoofd leeg,
loslaten en wortels maken.
Snel en doeltreffend.
Alles draait om ‘uit je hoofd’
Veel mensen zitten er juist in.

Mijn praktijk loopt
rustig en stabiel,
van mond tot mond,
van vriendin naar vriendin,
van leerkracht naar ouder,
van directeur naar leerkracht,
van orthopedagoog naar cliënt,
van psycholoog naar collega.
 
Ik leg mijn boek in de wachtkamer.
Hij verdwijnt wel vier keer.
Het is een inkijkexemplaar,
niet gelukt ☹.
Voor het laatst was hij op de tafel
in de wachtkamer van de huisarts.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Op eigen voeten is het boek. 

Ik ben ruim tien jaar verder.
Andere huisartsen vinden mij
voor zichzelf, voor hun kind of
hun praktijk.
Emotieregulering noemen ze het.

De les is voor mij:
Met wilskracht kies je soms een weg.
Dat is dan niet de juiste plek
en de juiste tijd.
‘Laat het los en volg je hart.’
Dan komt er naar je toe wat bestemd is.
Zo werkt het echt.

Dankbaar en trots! :)

< Terug

Reacties  |  Reactie toevoegen »

Blogarchief