Wanneer je geboren wordt hoef je nog niets alleen maar liggen, slapen en eten. Maar al heel vlug ontstaat de motorische ontwikkeling: je wilt gaan rollen en nog later kruipen en lopen. Dit gebeurt allemaal nog binnen de veilige haven van je gezin.

En dan komt de eerste dag dat je naar school gaat. Je bent los van je ouders en dat is best eng. Je voelt je wellicht alleen of eenzaam. Je ontdekt dat er andere kinderen zijn met wie je kunt spelen. Je staat voor het eerst alleen op eigen voeten. Wanneer je al eerder naar een kinderdagverblijf gegaan bent, zal de stap makkelijker zijn. Je bent het gewend.

Als de spanning je te veel wordt, kun je in een overleving terecht komen. En afhankelijk welke overlevingsstrategie je onbewust kiest, ontstaat er bepaald gedrag.

• Wanneer vluchten jouw overleving is, weiger je om naar school te gaan. Je bent nog maar net uit de peuterpuber, maar schiet met gemak weer in het kind wat “Ik wil niet!” roept. Er ontstaat enorm veel weerstand in je lijf.
• Wanneer je gaat vechten, ga je wellicht wel naar school, ook al vind je het moeilijk. Je ouders kunnen aan je woedeaanvallen thuis zien, dat je je op school onveilig voelt.
• Wanneer bevriezen aanwezig is, zul je waarschijnlijk ook gaan, maar zal je omgeving geen of weinig contact met je hebben. Dat zijn kinderen die heel stil aanwezig zijn.

Het moeilijkste van op eigen voeten staan is dat je verantwoording moet nemen voor eigen daden. Je moet zelf keuzes maken en beslissingen. Vooral wanneer je een hoge lat hebt gelegd en perfectionistisch bent is dat best moeilijk. Er ontstaat een keuze stress maar ook de angst dat je het verkeerd doet.

Je kunt je niet meer verschuilen achter de keuze van je moeder of vader. Je kunt ook niet meer de ander de schuld geven, wanneer er iets fout is gegaan. Je hebt alleen jezelf en niemand anders.

En uiteindelijk draait het hier je hele leven om. Hoe ouder je wordt, hoe moeilijker de keuzes: vriendjes, een sport, een middelbare school, een relatie, een huis, wel of geen kinderen. En voor elke keuze moet je verantwoording nemen, moet je voelen of deze keuze juist is of niet. En zodra je merkt dat de keuze niet goed is, wordt er van je ik-kracht verwacht voor een rectificatie.

Veel kinderen maar ook oudere mensen hebben last van het nemen van de verantwoording. Ze blijven liever in ellende dan dat ze doorpakken. Angst ligt eraan ten grondslag: angst voor iets nieuws, angst voor mensen, angst voor afkeuring etc.  Aan deze angsten zal men moeten werken.

Kinderen hebben de standvastigheid maar ook het begrip van hun ouders nodig om hen te stimuleren in daadkracht.