De moeder schreeuwde tegen de vader: "Jij hebt mij in de steek te gelaten op een heel belangrijk moment in mijn leven. Je bent niet eerlijk tegen mij geweest en dat neem ik je nog steeds kwalijk. Je hebt ons kind niet erkend en daar ben ik nog steeds woest over. En elke keer als ik jou hoor of zie, voel ik dat weer!"
De vader schreeuwde terug: "En ik heb jaren mijn mond gehouden, omdat ik dit heb gevoeld. Ik heb te lang maar niets gezegd, omdat ik bang was dat ik ons kind nooit meer mocht zien en dat je hem weg zou houden van mij!"
De moeder schreeuwde weer: "Ik heb je gehaat, je hebt mijn leven verwoest en ik ben zo verdrietig voor ons kind dat hij door jou niet gewenst was!" en ze begint te huilen.
Vader is stil en zijn stem wordt zachter. Hij zegt: "Nu ons kind groter is, snap ik er ook niets van dat ik dat ooit tegen je heb gezegd, ik schaam me. Ik moet er niet aan denken dat ik ons kind nooit had gehad. Ik houd zielsveel van hem! " De moeder snikt na en de vader is stil. Hij biedt zijn excuses aan en er komt rust in het verhaal. Beide ouders hebben alle opgekropte woede en verdriet geuit. Er komt begrip in elkaars standpunt en ze kunnen weer door de deur met elkaar.

Was het maar zo gegaan ... Maar nee, in veel scheidingen wordt deze wond nooit opengetrokken. Sommige mensen gaan dood zonder hun emoties zo uitgesproken te hebben. Ik ken er genoeg die jaren door blijven emmeren. De wond wordt enigszins afgeplakt, voor de lieve goede vrede, maar er hoeft maar iets te gebeuren of deze gaat weer etteren.
En daar overheen komen er soms best goed bedoelde, maar verkeerd opgevatte woorden en vervolgens weer irritaties.

Alles draait erom dat je je kwetsbaar durft op te stellen naar elkaar. Het getuigt van lef wanneer je je emoties naar elkaar uit en problemen hierdoor oplost. Het getuigt van innerlijke kracht wanneer je deze confrontatie samen aangaat.
De meeste ex-partners hebben geen idee dat het voor de omgeving voelbaar is in welk spanningsveld zij verkeren. Familie en vrienden lopen vaak op eieren. En dan heb ik het nog niet eens over de betrokken kinderen. Je zal er als kind maar tussenzitten …

Wellicht zou, na elke scheiding, een verplichte opsluiting van 24 uur met elkaar ruimte geven aan die opgekropte emoties. 24 uur, waarin alle emoties wel uitgesproken moeten worden.
Schreeuw naar elkaar, huil naar elkaar, spreek je angsten uit naar elkaar en dan komt er rust. En vanuit de rust kan er een goede basis worden gelegd voor het gezamenlijke opvoeden.

Dat blijft ten slotte gewoon doorgaan, ook na een scheiding.