Bij de NPO is op 22 november 2017 een documentaire uitgezonden over het schrijnende verhaal van Alicia. Alicia wordt geboren bij haar te jonge 17 jarige moeder, die niet voor haar kan zorgen. Na 1 jaar wordt ze vervolgens in een verpleeggezin gezet. De pleegvader overlijdt en Alicia gaat naar een kindertehuis. Daar wacht ze jarenlang voor een plek in een ander pleeggezin. Haar moeder bouwt in de tussentijd weer aan een nieuw gezin en Alicia ziet dat met lede ogen aan. Ze heeft geen hechting met haar moeder en voelt zich afgewezen.

Het verhaal eindigt wanneer Alicia met antipsychoticum (angstremmend) en antidepressivum op 12 jarige leeftijd in een gesloten jeugdafdeling wordt geplaatst vanwege agressief en wegloop gedrag. Alicia's moeder heeft overigens op 13 jarige leeftijd zelf ook op deze afdeling gezeten en zo herhaalt de geschiedenis zich.

Alicia heeft een hechtingsproblematiek. Tussen de 0 en de 4 jaar zoekt een kind basishechting (veiligheid en vertrouwen) bij zijn ouders. Vanaf 4 jaar gaat een kind hechting bij zichzelf vinden. Omdat de basishechting bij Alicia niet is gelukt, lukt het haar ook niet om hechting aan zichzelf te vinden. Haar moeder heeft wellicht ook geen basishechting, waardoor ze zich niet kon binden aan Alicia en ook geen veiligheid kon geven.

Wat me opvalt in deze documentaire is dat de verschillende instanties alleen maar naar Alicia's emoties luisteren, maar niet diepgaand aan deze emoties werken. Het is triest, maar de externe omstandigheden kunnen helaas niet voor haar worden veranderd. Haar moeder kan niet voor haar zorgen en een ander pleeggezin is niet te vinden. Maar haar inwendige wereld, haar emoties, valt wel te veranderen. Ik had wel eens willen zien hoe het leven van Alicia eruit had gezien, wanneer er vanaf driejarige leeftijd al diepgaand aan emotieregulatie was gedaan, zodat ze de boosheid, het verdriet en vooral de angsten niet meer had gevoeld. Alicia had daardoor geaccepteerd dat haar situatie was zoals hij was en had daar wellicht het beste van gemaakt. Ze had meer hechting aan zichzelf gevoeld: meer basisvertrouwen en rust.
Deze visie lijkt wellicht heel hard maar is de situatie, waar ze nu in zit, niet veel harder?

Alicia heeft verdriet omdat ze geen moeder en vader heeft, maar ze is ook angstig. Ze voelt zich verlaten en helemaal alleen. Ze ziet dat andere kinderen wel ouders hebben en voelt zich nog sterker afgewezen. Veel belastende emoties zorgen ervoor dat je een druk hoofd krijgt. Wanneer je gedachten op hol slaan, zorgt dit weer voor angsten. Wanneer Alicia al op jonge leeftijd had gewerkt aan deze belastende emoties, had ze waarschijnlijk geen medicijnen hoeven slikken.

Overigens zijn er ook volwassenen met dezelfde problematiek. Een hechtingsproblematiek kan ook ontstaan wanneer het kind gewoon bij zijn ouders woont, maar zich verwaarloosd voelt. Het is belangrijk dat je dit bijtijds signaleert en er wat aan doet. Zodat een herhaling van problematiek kan worden voorkomen.