Een van de belangrijkste aspecten van het opvoeden is dat je kind eigenwaarde krijgt. Volgens de Dikke van Dale is eigenwaarde: het gevoel van wat je waard bent, zelfrespect.

Opvoeding bepaalt de eigenwaarde van je kind. Maar hoe doe je dit eigenlijk? De bekende opvoedboekjes zeggen dat je je kind positief moet stimuleren. Maar werkt dit eigenlijk wel altijd even goed?

Herken je het gevoel dat je altijd positief probeert te zijn en je kind probeert te stimuleren in wat hij doet? Maar dat je kind toch weinig eigenwaarde heeft of zich afzet en terugtrekt van jou? Dat het kind veel onenigheid met andere kinderen heeft en soms zelfs hoofdpijn of buikpijn ervaart? Dat je kind niet blij is met zichzelf? En dat je soms niet tot hem doordringt? Dat je niet weet wat er in hem omgaat? En dat je merkt dat je ondanks de positieve insteek, weinig contact hebt met je kind?
Eigenwaarde kun je niet aanpraten als ouder, eigenwaarde moet je als kind kunnen voelen.

Er is een onbewust gevoelsveld tussen jou en je kind dat het voelen van eigenwaarde bij je kind in de weg kan zitten. Het gaat erom hoe jouw kind zich voelt ten aanzien van jou. Heeft hij het gevoel alles tegen je te kunnen zeggen? Of schiet jij meteen in de stress en probeert oplossingen te bedenken? Oordeel jij over wat het kind tegen je zegt? Heeft hij het gevoel dat jij grenzen hebt of weet het kind dat deze gemakkelijk te overschrijden zijn?

Ook gaat het erom hoe jij je als ouder naar je kind toe voelt. Word je gestrest van je kind, schiet je vlug in angst of juist boosheid? Of word je juist verdrietig als je kind verdrietig is? Als een ouder zich machteloos en op zijn hoede voelt ten aanzien van zijn kind ontstaat er 'please-gedrag' (het hangen aan de ouder) of juist het afzetten naar de ouder.

Het onbewuste veld van emoties van zowel de ouder als het kind speelt een grote rol in de communicatie. Wanneer de toon van de ouder bozig is, gaat je kind dit spiegelen. Wanneer de toon van de ouder twijfelachtig is, kan er angst bij een kind ontstaan of juist dominantie. De toon van het spreken vertegenwoordigt de emoties van de persoon. Hoe kun je ervoor zorgen dat je toon verandert? Je zou erop kunnen letten en in elk gesprek aandacht kunnen hebben voor je ademhaling en een rustige stem. Je kunt je voorstellen dat dit voor even wel werkt, maar toch niet lang vol te houden is.

Veel beter is het wanneer je als ouder kijkt naar welke emoties er schuilen gaan achter de toon waarmee je praat. Emoties geven stress in je stem. Wanneer je dat gaat doen, werk je aan de oorzaak van de toon van je communicatie en dus aan het gevoelsveld. Je toon wordt zacht ('alles is goed') en respectvol. En je gaat de grenzen beter neerzetten die kinderen heel hard nodig hebben. Hieronder kun je zien wat er met een ouder en kind gebeurt, wanneer een ouder aan zijn emoties gaat werken:

 
Moeders van nu zoeken graag naar een perfectie voor hun gezin. Het gaat pas goed wanneer je als moeder je eigen emoties gaat voelen en accepteren. Hoe rustiger je je voelt naar je kinderen, hoe beter je weet wat je kind van jou nodig heeft: een luisterend oor of juist een oplossing. Dan pas komt er meer rust in een gezin en verbinding met je kinderen.

Als je werkt aan je eigen emoties kun je vanuit een afstand naar je kind kijken. Je kunt ook meer tot hem doordringen (de toon zorgt ervoor dat je door kan dringen) en je krijgt een betere band met hem. Je kind heeft het gevoel dat hij alles tegen je kunt zeggen en dat je zonder oordeel kan luisteren (en zonder meteen oplossingen aan te dragen). Dat geeft een heel veilig gevoel. Het kind voelt vertrouwen van de ouder in wie hij is. En vanuit dit vertrouwen, gaat hij met zijn hart zijn weg zoeken. Hij ontdekt, dat waar zijn hart ligt, hij ook succesvol is. En dan voelt hij eigenwaarde!

Wanneer je bij de cursus stress loslaten  je kind als stressbezorger ziet, kun je ervoor zorgen dat je uit de emoties van je kind kan blijven. En dat is het mooiste cadeau wat je je kind kan geven.