"We gaan de leerkracht wegpesten!" zeiden de kinderen. "Het is ons vorig jaar ook gelukt!". Vorig jaar hadden de desbetreffende leerlingen de (boze) leerkracht stiekem in de klas gefilmd. En dit filmpje was gaan circuleren. Ouders hadden zich ermee bemoeid en uiteindelijk was de leerkracht weggegaan.

Kinderen kunnen heel baldadig zijn. Dit heeft ook een functie, namelijk om te ontdekken wat hun plek is en te kijken hoe ver ze kunnen gaan. Wanneer een kind over de grens van gaat, schreeuwt het eigenlijk om een halt. Zelf kan het niet meer voelen waar de grens ligt en op dat ogenblik is het de taak van de ouders om te laten zien wat toelaatbaar is en wat niet. Uiteindelijk help je je kind hiermee, hij voelt zich na afloop van de begrenzing veel veiliger, ontspannen en rustiger. En diep in zijn hart is hij blij dat hij leiding krijgt. Aan zichzelf kan hij deze leiding nog niet geven.

Een leerkracht wordt aangesteld om kinderen veiligheid te bieden en les te geven. Door allerlei omstandigheden kan het zelfs de beste leerkracht gebeuren dat het lesgeven je teveel wordt (je bent als leerkracht ook maar een mens). Een gezinssituatie, je leeftijd of je gezondheid kunnen redenen zijn, waardoor je geen plezier meer hebt in je werk en je te weinig in staat bent om leerlingen veiligheid te bieden en les te geven. Kinderen voelen onmiddellijk hoe jij je voelt. Zodra zij voelen dat jij zenuwachtig wordt in de klas of niet meer het gevoel hebt dat jij de leiding hebt, kunnen vooral harde kinderen hier sterk op reageren. Dit doen ze met woorden en met lichaamstaal. De grens van respect wordt overschreden.

Wat is nu de opvoedtaak van de ouders?

• Aan de ouders de taak om je kind hierin te begeleiden. Wanneer we kijken naar de drie regels van opvoeden (veiligheid, niets kapot maken en respect), is er absoluut geen respect voor het gezag van de leerkracht. Het stiekem filmen van de leerkracht gaat over een grens. Hoe voel je je als leerkracht, wanneer je in je onmacht ook nog gefilmd wordt? Kinderen die filmen hebben geen invoelend vermogen naar de leerkracht toe. Het is de taak van de ouders om dit duidelijk te maken. Draai het als voorbeeld eens om: Hoe voelt een kind zich eigenlijk, wanneer je als ouder zijn boosheid filmt?

• Kinderen mogen wel ventileren dat ze zich niet veilig voelen bij een schreeuwende en boze leerkracht. Ze kunnen dit zelf tegen de leerkracht zeggen en wanneer ze dit moeilijk vinden, kun je als ouder je kind steunen door erbij aanwezig te zijn.

• De ouder kan af en toe aan het kind vragen of hij al veiligheid in de klas ervaart, om te kijken of er aan het probleem wordt gewerkt.

Wanneer gaat het niet goed met opvoeden?

• Wanneer de ouders hun kinderen niet corrigeren bij het maken van filmpjes en het opruien van andere kinderen gaat er iets niet goed. Sommige ouders zijn onmachtig om hun kind te corrigeren. Andere ouders gaan op een verkeerde manier achter hun kinderen staan. Wanneer je dat doet, ondermijn je het gezag van de leerkracht. Je kind krijgt een vrijbrief tot 'nog meer over grenzen gaan'. En hier help je niemand mee, maar vooral je kind niet. Hij wordt steeds harder en vindt het heel normaal wat hij doet.

• Wanneer de ouders op de stoel van de directie en de leerkracht gaan zitten en zich gaan bemoeien met de onmacht van de leerkracht en eventueel het handelen van de directie gaat het ook niet goed. Natuurlijk heeft je kind recht op veilig en goed onderwijs. Maar wanneer je het signaal afgegeven hebt, is het aan de leerkracht en directie om hier een oplossing voor te vinden. En niet aan jou als ouder.

In de afgelopen jaren zijn kinderen en ouders veel mondiger geworden. Dat is goed, want vroeger was er weinig plaats voor een eigen mening. Maar ouders en kinderen van nu lijken soms door te slaan en zonder respect (normale normen en waarden) voor zichzelf op te komen. Mijns inziens is het de bedoeling dat we de middenweg gaan vinden!