Wanneer je kinderen nog jong zijn, is het hard werken. De zwaarste verantwoordelijkheid vond ik 'het continue in een zorg- en aandachtstand staan', evenals het zorgen voor de veiligheid. Wanneer je met een eenjarig en driejarig kind lekker naar een strand gaat, kun je het woord 'lekker' gerust weglaten. Een kind van een jaar stopt nog van alles in zijn mond en die van drie gaat op onderzoek uit. En dan heb ik het nog niet over het hapje, het drinken, het slaapje en de zonnebrand. Aan jezelf kom je echt niet toe.

Het is voorjaar en ik zit in een strandtent. Het is lekker weer en naast me zit een groep van drie stellen met jonge kinderen. Het zijn vrienden van elkaar en ze zitten aan de borrel. Een van de stellen heeft een tweeling van negen en een kind van anderhalf jaar.  Tien meter er van af ligt één van de tweeling op een handdoek. Het kind van anderhalf jaar zit bij haar moeder op schoot.

De andere negenjarige jongen komt pruilend aan bij zijn ouders, zijn broek en shirt zijn drijfnat, kennelijk is hij in de zee gevallen. Hij wordt door zijn vader weggewuifd. Hij druipt letterlijk en figuurlijk af en gaat naast zijn broer op een handdoek liggen. Korte tijd erna wordt het kind van anderhalf jaar door zijn moeder naast hem gezet.

Vanuit de plek waar de ouders zitten is er geen zicht op de kinderen. Ik vraag me af wie er op die van anderhalf jaar gaat letten. Kennelijk is het de bedoeling dat die van negen jaar dit doen, maar die liggen lekker te zonnen. Het kind van anderhalf jaar gooit met een schep zand op de rug van een negenjarige. Deze zegt er wat van, maar er wordt niet naar geluisterd.

Ik vraag me dan onmiddellijk af wie de verantwoording neemt voor deze kinderen. Het kind van anderhalf jaar moet begrensd worden en die van negen jaar heeft aandacht nodig. En dan heb ik het nog niet over de veiligheid. Wat gebeurt er wanneer het kind van anderhalf rond gaat lopen? Wie voelt zich schuldig wanneer dit kind kwijtraakt? Die van negen jaar in ieder geval. Maar is dat wel zijn schuld?

Wanneer je als ouders kinderen wil adopteren word je oneindig keer doorgelicht. Maar wie bekijkt deze ouders? Zij zitten gerust met een wijntje en biertje met hun rug naar de kinderen. Onverantwoorde ouders zadelen (onbewust wellicht) anderen met hun problemen op. Ik zit er het dichtst bij en heb het meeste zicht op het kind van anderhalf jaar. Ik weet dat het mijn probleem niet is, maar kan ik het negeren wanneer ik een kind richting de zee zie lopen?

Veel ouders geven op een verkeerde manier aandacht aan hun kinderen. Op het moment dat kinderen het nodig hebben, wapperen ze het weg. En wanneer ze op veiligheid moeten letten, zijn ze er niet! Hoe voel je je dan als kind? Krijg je als kind zo vertrouwen in je ouders?

Hoe moet het dan wel?

• Maak duidelijke afspraken met je kinderen voordat je naar het strand gaat.
• Zorg eerst voor aandacht voor je kinderen, door met ze te spelen.
• Ga daarna wat drinken met je vrienden.
• Zorg dat je op een plek zit waarbij je je kinderen kan zien.
• Neem zelf de verantwoording voor de veiligheid van jouw kinderen.

Vertrouwen in je ouders krijgen, is het belangrijkste van de opvoeding. En dat begint al heel vroeg!