Ik stond met mijn fiets te wachten voor het stoplicht. Voor mij stond een politieagent, eveneens te wachten. Een jongen van een jaar of elf reed mij voorbij en ging naast de agent staan. "Wat kijk je naar me!", snauwde hij naar de agent, "Ga ff je werk doen, joh!". De agent zei wijselijk niets. En ik voelde plaatsvervangende schaamte.

Politieagenten zijn er om de wet te handhaven. Zij letten er op dat wij binnen de grenzen blijven van 'wat er is afgesproken in Nederland'. Ik betrap mezelf erop dat ik wanneer ik een politieauto zie rijden even mijn snelheid controleer. En ik denk dat menig mens dit met mij doet. Deze grenzen hebben wij met z'n allen opgeschreven in een wet. Het is de bedoeling dat we ons daaraan houden. Dat geeft veiligheid en rust.

Je kunt je afvragen hoe deze jongen zo van zijn pad af is geraakt. Het zou kunnen zijn dat zijn ouders ditzelfde gedrag vertonen naar anderen. Dan krijgt hij gewoon het verkeerde voorbeeld en kopieert hij dit gedrag. Maar evengoed zou hij keurige weldenkende ouders kunnen hebben, die het contact met hem in de loop van zijn jonge leventje al zijn verloren. Die hem niet meer kunnen raken omdat hij zich heeft verhard. Omdat hij zich heeft afgesloten voor hun regels, maar ook voor hun liefde.

Wat ik wel zeker weet is dat hij totaal geen respect voelt voor mensen die gewoon hun werk doen. De politieagent stond gewoon voor het stoplicht, maar dat wekte kennelijk al agressie op. "Wie ben jij dat jij mij gaat vertellen waar ik me aan moet houden!", hoorde ik de jongen denken. Als de agent agressie had uitgestraald, had ik me er nog iets bij voor kunnen stellen, maar de agent deed of zei niets. Ik moest me inhouden om niet tegen de jongen te zeggen: "Wie ben jij dat jij als broekje van ongeveer 11 jaar een dergelijk toon aanslaat tegen een ouder iemand". En dan heb ik het nog niet over het feit dat het een politieagent betrof, die gewoon zijn werk deed.

In de afgelopen 20 jaar heb ik de status van onderwijsmensen, maar dus ook van de politie zien veranderen. Wellicht stonden de mensen vroeger iets teveel op een voetstuk, maar hoe er nu wordt omgegaan met hen is echt bar en boos. Twee jaar geleden gaf ik één dag in de week les aan groep 7. Op de rapportavond kwam een moeder naar me toe met de volgende woorden: "Ben jij het kutwijf van de maandag?". Dochterlief had geklaagd bij haar moeder toen ik haar een keer aan haar hand meegenomen had naar het zwembad, in plaats van dat ze zelf mocht lopen. Dit was naar aanleiding van het feit dat ik haar apart had gezet, omdat ze teveel zat te kletsen met haar buurvrouw en dat ze wel vier keer het woord kutwijf (van wie zou ze dit kopiëren) zachtjes tegen medeleerlingen had gezegd.

Toen ik uitlegde aan moeder hoe het was ontstaan, bond moeder heel vlug in. De rest van het jaar was dochterlief poeslief. Ze wist haar plek.

Mijns inziens zijn sommigen doorgeslagen in het 'naar hun kinderen luisteren'. In de tijd dat ik opgroeide, was het niet gewoon om emoties te uiten en ernaar te luisteren. Het is goed dat dat nu wel wordt gedaan. Dat geeft meer ruimte in het gevoel van kinderen. Je voelt je als kind veel vrijer en gelukkiger. Je leert hierdoor ook beter een mening te formuleren en over dingen na te denken.

Maar pas erop dat we hier als ouders niet in doorslaan. Vraag altijd door bij calamiteiten om de waarheid te achterhalen. Wanneer kinderen hun ouders kunnen manipuleren worden ze ook niet gelukkig. Hun plek is dan veel te groot en dat voelt heel naar. Kinderen voelen zich het fijnst en veiligst wanneer ze worden begrensd. Zoals er in Nederland wetten zijn, zo zijn er in een gezin regels. Dat geeft veiligheid en rust.

In het geval van het voorval, was het juist geweest dat de agent de jongen terecht had gewezen. Misschien had hij geen zin om er aandacht aan te besteden of wellicht voelde hij in dat het weinig effect zou hebben. Bij mij kriebelde het in ieder geval ...

En als het mijn eigen kind was geweest? Nou die had het geweten! Respect staat bovenaan.