"Ik kan geen enkel gevoel meer voor mijn kind opbrengen, zo lelijk doet hij de hele dag. Soms haat ik hem zelfs."
"Er zijn dagen dat ik denk aan exorcisme (duiveluitdrijving), wanneer ik naar hem kijk!"
"Andere kinderen spelen alleen met hem omdat ze bang voor hem zijn."
"Ik weet niet meer wat ik met hem moet!"
Zo meldt een moeder haar kind bij me aan.

Wanneer de jongen in mijn praktijk komt, zie ik een kind dat vastgelopen is met zijn emoties. Hij lijkt afgestompt. Wanneer ik aan hem vraag waar hij zich gelukkig bij voelt, kan hij geen voorbeeld bedenken. De gevoelens van geluk en dankbaarheid zijn verdwenen. De enige emoties die hij toont zijn boosheid en verdriet (om zijn zin te krijgen). Alles vindt hij stom.

Ik zie veel kinderen die verhard zijn. Wanneer je als leerkracht veel harde kinderen in je groep hebt, kun je haast niet op een normale manier lesgeven. Je voelt je vaak een politieagent, omdat je verharde kinderen niet kunt vertrouwen dat ze zich fatsoenlijk gedragen. Constant zoeken ze de grenzen op en gaan eroverheen. Ze kunnen niet meer invoelen tot waar ze kunnen gaan. Complimenten komen nauwelijks aan en straffen  al helemaal niet!

Interessant is om te kijken waar verharding vandaan komt en wat er aan te doen valt.

Bij een kind dat zijn emoties heeft afgesloten is vaak ergens een trauma te vinden. Bij een trauma denk je wellicht aan een scheiding van ouders, maar ook een verhuizing, een val van een fiets of het overlijden van een huisdier kan al een trauma opleveren. Het gaat om de emoties van het kind, hij heeft het ergens heel moeilijk mee gehad en dit nooit een plek kunnen geven. Bij emotietherapie kijken we naar dit pijnpunt en laten we dit los. Hierdoor ontstaat er zachtheid in het kind en wanneer de ouders weer de draad 'van goed contact met je kind' oppakken, kan het vlug weer goed gaan.

Wanneer je als ouders dit bij je kind constateert (is vaak een groeiproces en ineens is het er!) kun je je wanhopig voelen. Er ontstaat een negatieve spiraal waar je niet meer uitkomt. Je kind vertoont zo'n negatief gedrag dat je je net zoals een leerkracht een politieagent voelt. Je let alleen maar op 'wat er niet goed gaat', omdat dat het meest overheerst bij je kind. De zaak is om dit om te buigen. En als ouders kun je zelf ook al veel:

• Zorg dat je je gaat verdiepen in de beleving van je kind. Kijk naar iets wat je kind leuk vindt en vraag hem er over uit waarom hij dit zo leuk vindt. Ga naast de computer van je kind zitten en kijk wat hij zo leuk vindt aan die spellen die hij speelt. Oordeel niet, maar luister en vraag door!
• Koppel het gedrag los van wie het kind is. Zeg: "Je gedrag is niet correct, maar je blijft een fijn kind". Blijf letten op de grenzen. Respect naar elkaar is het belangrijkste wat telt op dit ogenblik. Geef zelf het goede voorbeeld!
• Geef geen straf (straffen maakt hard), maar wel een time-out waarbij je kijkt of je kind is geraakt. Heeft het kind echt spijt van de daad, laat het dan excuus maken. Help het kind wanneer je ziet dat hij te trots is om het toe te geven. Wanneer kinderen lang in een negatieve spiraal hebben gezeten, is het voor hen ook moeilijk om eruit te komen.
• Negeer het negatieve, het is vaak alleen maar een houding.
• Geef aan dat je het fijn vindt om weer te kunnen genieten van elkaar. Geef aan dat je het leuk vindt om te weten wat er in hem omgaat. Geef aan dat je blij bent dat je weer fijn contact hebt met je kind.

Wanneer je als ouder weer grip krijgt op je kind, kun je ook weer van hem genieten. En daar draait het allemaal om. Een kind dat voelt dat een ouder van hem geniet, is een gelukkig kind.