Ik koop appels bij het kraampje op de markt. Een oudere vrouw staat voor mij, haar schouders naar voren. Ze oogt verslagen en verdrietig. Het rouwen straalt ervan af. Ze is in gesprek met de marktvrouw en het gaat duidelijk niet over het fruit. Wanneer ze zich omdraait schuifelt ze naar de volgende kraam. De marktvrouw kijkt ook verdrietig en ik vraag haar of de man van die vrouw is overleden. Ze bevestigt dit.

De liefde is iets bijzonders. Het kan mooi zijn maar ook intens verdrietig. Wanneer je je partner leert kennen, sta je er wellicht nog heel onbevangen in. Je wordt verliefd en de liefde gaat over in houden van. Je maakt kennis met zijn familie en wordt er een onderdeel van. Jouw familie wordt ook zijn familie en andersom. Je gaat ook van hen een beetje houden.

Je gaat samenwonen, trouwen en je gaat geschiedenis met hem maken. Er komen wellicht kinderen, je maakt reizen, je doet nog eens een studie en verandert van werk. Er gebeuren nare dingen in je familie; ziekte en overlijden. Samen groei je naar elkaar toe en de verbinding tussen jullie wordt steeds groter en dieper.

Je weet dat het leven eindig is, maar zolang je je goed voelt en geen klachten hebt, schuif je die gedachte vooruit. Je voelt er ook nog niets bij omdat het geen onderwerp is dat je kunt voelen. En dan overlijden je ouders. Je komt in een nieuw hoofdstuk van je leven. Je beseft dat je zelf bovenaan de generatie komt. Het geeft nog geen verdrietig of angstig gevoel want je bent nog lang niet met pensioen en voelt je nog fit.

En dan is de tijd daar dat je oud wordt gevonden. Mensen zeggen u tegen je en staan voor je op in de bus en trein. Je gaat wat moeilijker lopen, het lijf is stram. Je merkt dat je bewegingen van je lijf minder soepel gaan. Als je uit bed komt heb je oefeningen nodig.

Je kijkt naar je partner: waar is nu die goedgebouwde man/vrouw die altijd zoveel energie had. Zijn haar is allang grijs en zijn buik is bol. De rand van zijn broek aan de voorkant is lager dan die van de achterkant. Ook hij loopt zoals jij loopt, weinig soepeltjes. Voor zijn leeftijd is hij nog aantrekkelijk maar ook hij is oud. De liefde voor zijn innerlijk is sterker dan die voor zijn uiterlijk. Die fase ben je voorbij.

En dan ineens klapt de vloer onder je vandaan. Hij wordt ziek en niet meer beter. Je weet dat hij het eind van het jaar niet meer haalt. Je zielemaatje van heel veel jaren gaat loslaten. De dag dat dat gebeurt, komt veel te vlug. Je staat alleen. Het voelt geamputeerd, je mist een deel van jou. Je kunt alleen maar huilen. Je hart doet zeer.

En zo voelde het allemaal, zo bij de appels. De marktvrouw voelt het ook en ze vergeet de appels aan mij te geven. Ze is van slag. En ik ook!