0
Contact
voor kind
en volwassene
"Er is niet door mijn zoon heen te komen", zei de vader me. "Wanneer ik mijn zoon complimenteer, vraagt hij of ik het echt meen. En wanneer ik hem straf geef, haalt hij gewoon zijn schouders op! Mijn woorden komen gewoon niet bij hem binnen, het lijkt alsof hij geen emoties heeft! Dit heeft hij al vanaf zijn tweede jaar en hij is nu tien".
Wanneer ik deze jongen in de wachtkamer zie zitten, zie ik het al. Zijn gezicht staat op pokerface. Hij glimlacht beleefd naar mij, maar zijn ogen lachen niet mee.
In het Nederlandse woordenboek staat de uitdrukking: 'Ogen zijn de spiegels van de ziel'. Dat betekent dat je in de ogen van een persoon het karakter herkent. Bij het woord karakter staat: iemands eigenschappen of zijn aard. Het karakter is onlosmakelijk verbonden met iemands persoonlijkheid.
Wanneer ik met deze jongen aan de slag ga, blijkt al vlug dat hij niet gericht is op zijn emoties en zijn gevoel. Hij lijkt alsof ik door 'graniet' heen moet behandelen. Hij blijft hangen in 'een standbeeldachtige' uitdrukkingsloze gezichtsuitdrukking.
Zijn vader herkent zich hierin van toen hij jong was. Zijn eigen moeder kon geregeld zuchten: "Kind wat gaat er toch in je om, ik kan je niet bereiken".
Wanneer ik beide mannen behandel en laat voelen, dat ze emoties kunnen voelen, gaat het al vlug beter met de jongen.
Door onopgeloste emoties, reageert de vader vaak 'kort door het bochtje', wat een verharding geeft bij de zoon. Bovendien ontdekken we dat vader in de opvoeding zich ontzettend kan opwinden over kleine dingen: tandenpoetsen, haren kammen, kleding en schooltas opbergen, maar voor het belangrijkste geen energie meer heeft. Dat is namelijk praten over het respect (normaal communiceren, open, eerlijk en elkaar vertrouwen) voor elkaar.
Als er bij de opvoeding niet meer 'op alle slakken zout wordt gelegd' en het respect voor elkaar de boventoon gaat voeren, ontstaat er verbinding met elkaar. Er wordt liefde gevoeld en het gedrag verbetert aanzienlijk.