In de rij bij de kassa staat een moeder met een puber. Hij zeurt over iets dat hij wil kopen. Moeder zucht en kijkt wanhopig in het rond, alsof ze steun zoekt bij de mensen in de winkel. Ze zegt geen 'nee', maar laat het antwoord in het midden. De puber blijft zeuren, wordt bozig en de moeder gaat steeds wanhopiger kijken ...

Grenzen aangeven, ze zijn zo belangrijk. Soms zit je in een situatie waar je je doodongelukkig in voelt. Bij mij was dit een aantal jaren terug, toen ik nog in het onderwijs zat. Na vijf jaren van wisselende directeuren en een veranderd beleid (gericht op prestatie en didactiek) gaf ik mijn grenzen aan. Ik zei 'nee' tegen mijn baan en besloot een andere weg in te slaan. Meteen voelde ik dat ik weer energie kreeg. Deze energie stopte ik in de doorstart van mijn praktijk en gezondere voeding. Ik werd een blij mens.

Van je kinderen kun je niet weglopen. Maar als je (zoals de moeder bij de kassa) moe wordt van het gezeur van je kind, wordt het tijd om je grenzen aan te geven. Kun je 'nee' zeggen? Kun je tegen de boosheid van je kind als je 'nee' zegt. Kun je tegen het gedrag van je kind wanneer de boosheid verdwenen is en hij begint te huilen? Ga eens na wat dat doet bij jezelf?

Sommige ouders gaan huilen wanneer hun kind boos doet. Anderen kunnen niet tegen de pijn die ze bij hun kind zien, wanneer ze 'nee' zeggen. Hierbij wordt er gewoonweg 'vergeten' dat het kind in de dagen ervoor zo heeft doorgezeurd dat de ouders doodmoe op de bank lagen.

De reden dat ouders moeilijk 'nee' kunnen zeggen is vaak schuldgevoel. Ze werken veel en hard en hebben het idee dat ze hun kind aandacht te kort krijgt. Ze willen niet dat hun kind een uitzondering wordt in de maatschappij en gaan mee wat het kind zegt wat gangbaar is: "Al mijn vrienden mogen het ook!".
Anderen vinden het heerlijk om hun kind te verwennen, omdat ze zelf vroeger te kort gekomen zijn. Weer anderen willen aardig gevonden worden door hun kinderen. Sommigen vinden het heel moeilijk om consequent te zijn of zijn bang voor de boosheid van hun kinderen. Sommige ouders zijn zelf zo verdrietig over hun eigen jeugd, dat als hun kinderen gaan huilen, ze ook moeten huilen.

Soms zijn kinderen zo ver bij zichzelf vandaan dat ze hun ouders gaan slaan wanneer er 'nee' wordt gezegd. (Serieus, dit gebeurt!)
Over het algemeen komt je kind in de volgende fasen terecht bij het woord 'nee':

1. Je kind wordt boos. (Dit is de fase dat ouders ook al weer afhaken)
2. Als je voet bij stuk houdt, wordt je kind verdrietig. Dit verdriet heeft soms niet eens te maken met het 'nee' zeggen, maar veelal kan hier verdriet bij zitten van al die keren dat een kind zijn verdriet heeft ingeslikt. Bijvoorbeeld: verlies van een dierbare of andere nare gebeurtenissen. Of die keren dat hij zich niet gezien gevoeld heeft door jou.
3. Er ontstaat acceptatie en rust. Er ontstaan minder gedachten in het hoofd en er komt ontspanning. Het kind richt zich op die dingen waar het wel blij van wordt en dat hoeft niet heel veel bijzonders te zijn. Een knuffel van zijn ouders of een leuk samenzijn. Gewoon wat voor handen is.
4. Je kind is weer blij en dankbaar. En een dankbaar kind is een gelukkig kind.

Hoe kun je als ouder hierop reageren?

• Bij boosheid van je kind, houd je voet bij stuk. Als de boosheid lang aanhoudt, kun je een rustplek creëren om de boosheid te laten zakken. Een creatief hoekje of juist een prikkelvrije hoek.
• Bij het verdriet kun je hem of haar troosten. Het kan namelijk ook heel oud verdriet zijn.
• Als je kind bij het troosten boos op jou wordt, schiet het weer in de vorige fase. Er is hierbij nog niet helemaal het besef dat hij zelf verantwoordelijk is voor zijn eigen zeurende gedrag. Hij of zij kan nog geen 'nee' accepteren. Hierbij laat je je kind boos zijn en houdt dan voet bij stuk.
• Pas wanneer je kind getroost wilt worden en je zijn/haar acceptatie voelt, is het doel bereikt.
• De meeste pubers willen hun verdriet niet laten zien, maar daarbij voel je wel dat jouw grenzen geaccepteerd worden. Dan is het ook goed.

Bij 'nee' zeggen leert een kind dat hij niet op zijn wenken bediend wordt. (Ja, serieus ... sommigen willen dit echt!)
Hij leert wachten en in het voorbeeld van hierboven leert hij om met geld om te gaan. Hij leert om 'nee' te accepteren. Hij leert om respect te hebben voor de grenzen van de ander. Dit is een heel belangrijke leermoment voor het leren omgaan met klasgenoten en leerkrachten. En zeker ook voor later in het werkveld.

Geef altijd zelf het goede voorbeeld wanneer je ‘nee’ zegt. Als je zelf niet respectvol of  eerlijk bent en je niet aan de afspraken houdt, zal je kind terecht geen ‘nee’ accepteren. Wanneer je dit wel doet zal je kind zich ingebakerd voelen met jouw eerlijkheid en duidelijkheid. Dat geeft heel veel rust. Hij heeft namelijk allang gevoeld dat je het eigenlijk niet wilt. Diep in zijn hart weet hij ook wel dat hij over grenzen gaat.
Als ouder geef je een heel mooi voorbeeld aan je kind, wanneer je 'nee' kan zeggen. En met dit voorbeeld kan je kind later ook 'nee' zeggen wanneer hij in een situatie komt, waar hij eigenlijk niet in wilt zitten.