In dit blog wil ik een onderwerp aansnijden waar maar weinig over gesproken wordt, nl. bezetenheid. In vroegere tijden was het zelfs verboden om hier over te praten, er rustte een taboe op. Maar gezien het feit dat ik in mijn praktijk soms onverklaarbare woedeaanvallen signaleer, waarbij de ouders, noch het kind (en ik ook niet) snappen waar dit vandaan komt, wil ik het onderwerp toch aanraken. Vanuit mijn ervaring weet ik dat een kleine groep mensen in Nederland hiermee worstelt. Voor hen dit artikel.

In vroegere tijden deed men aan duivelsuitdrijving. Wanneer iemand bezeten was van het kwaad kon je een priester uitnodigen om de duivel uit te laten drijven. Priesters werden hier speciaal voor opgeleid. Ze riepen dan de naam van God en van diverse heiligen en de engel Michaël zodat het kwaad werd verdreven.

Je zou zeggen dat dit iets van vroeger is. Maar in het Reformatorisch Dagblad van februari 2014 staat in een artikel dat duivelse bezetenheid steeds vaker voorkomt. Het bisdom Milaan benoemde de afgelopen tijd zeven priester-exorcisten, de bisschop van Napels drie en de Rooms-katholieke Kerk op Sardinië stuurde drie priesters voor een opleiding exorcisme naar Rome. De huidige paus Franciscus gelooft heilig in het bestaan van de duivel. In zijn vele preken verwijst hij naar het kwaad dat mensen in bezit kan nemen.

Volgens de Rooms-katholieke Kerk kan het huidige aantal priester-exorcisten de hulpvragen niet aan. Er zou sprake zijn van "een toename van demonische bezetenheid door de stijgende populariteit van satanisme en occultisme, vooral via muziek en via internet”.

Ook in Duitsland zijn diverse artsen, geestelijken en hulpverleners van mening dat duivelse bezetenheid voor meer mensen een probleem is. Dat schreef het Duitse weekblad Focus onlangs in het artikel: "Verlos ons van den boze". Het blad liet de rooms-katholieke priester en psycho­therapeut Jörg Müller aan het woord, die alleen al vanuit München en Freising honderden aanvragen krijgt van mensen die zich "demonisch belast” weten.

Van de duivel bezeten. Dat klinkt heel eng, zweverig en ongrijpbaar. Het doet me denken aan de "The Exorcist", een verschrikkelijke film waar ik in het verleden dagen niet van heb geslapen. Het lijkbleke meisje dat op onverklaarbare wijze leek overgenomen door iets, wat ze niet in de hand had. "Het is maar een film", heb ik mezelf dagen ingefluisterd om de angst niet te hoeven voelen.

Wanneer ik in mijn praktijk kijk, zie ik bij bepaalde kinderen soms extreme woedeaanvallen. Als ouders een juist opvoedsysteem toepassen en bij het kind vanuit het niets onverklaarbare woedeaanvallen ontstaan, waarbij het gezicht duidelijk verandert (wit vertrokken gezicht met wallen onder de ogen), doet dat mij, maar vaak ook de ouders denken aan een soort van bezetenheid. In hun woede ontstaan er vreselijke praktijken: andere kinderen worden lichamelijk mishandeld en in extreme gevallen soms bijna gewurgd. Ook doen ze zichzelf vaak heel veel pijn. Pas nog had ik een kindje van vijf jaar dat vanuit woede alle kiezen kapot had gebeten.

Wanneer ik met deze kinderen in gesprek ga, zeggen ze allemaal dat er 'iets' in hen zit, waar ze geen vat op hebben en dat ze dat ook vreselijk vinden. Dit zijn vaak hele kwetsbare en angstige kinderen. Ouders zijn ten einde raad omdat ze niet tot hun kind door kunnen dringen.

Bij de behandelingen van deze kinderen komen zij tot de ontdekking dat liefde alles overwint. De angst voor het 'iets' wat in hen zit, is vaak heel groot. Wanneer we aan de angst werken, verdwijnt het 'iets'. Opluchting is wat ontstaat.

Ik heb mezelf afgeleerd om teveel na te denken over de ongrijpbare zaken (paranormaliteit of bezetenheid) van het leven. Mijn werk is om emoties rustig te maken, ook voor iets wat ik soms niet begrijp.