Ik zit heerlijk op een terras aan het water. Het is een stralende dag en voor me staat een kop koffie. Naast me zit een vader, moeder en drie kinderen. Een meisje van ongeveer zeven jaar, een jongen van vijf jaar en baby die in de draagzak op de buik van mama hangt. Al direct valt me op dat de jongen van vijf graag de grenzen van het toelaatbare opzoekt. Zo sleept hij met een touw een stoel over het terras, waarbij niet oplettende ouderen er bijna over struikelen. Terecht wordt hier iets over gezegd door de ouders.

Op een gegeven moment verdwijnt moeder met baby naar het toilet voor een verschoning en vader gaat naar binnen om peddels te halen voor een roeibootje dat schuin voor ons in het water ligt. Beide oudere kinderen besluiten samen alvast in het bootje te stappen.

Ik voel een bepaalde alertheid opkomen, het lijkt me dat het jongetje nog geen zwemdiploma's heeft. Ik voel mezelf onrustig heen en weer schuiven en kijk naar het stel naast me, dat vlak voor het bootje een drankje nuttigt.

Korte tijd later gaat het jongetje over de achterkant van het bootje hangen en probeert water in de boot te laten lopen. In een mum van tijd doet het oudste meisje mee en de al gevaarlijke situatie (ze zitten zonder toezicht in een boot op het water) gaat ernstig worden. Ik vang de blik op van de mensen naast me, zij kijken net zo alert als ik. Wanneer ik naar de kinderen loop en vraag of ze diploma's hebben, blijkt het meisje er één te hebben en het jongetje niets.

Op dat ogenblik komt vader aanlopen. Hij vraagt me wat er is en ik leg de situatie uit. Vader zegt tegen de kinderen: "Niet doen!" en loopt vervolgens weer terug het restaurant in.

Je zou kunnen zeggen dat deze ouders asociaal zijn. Ze zadelen anderen op met hun kinderen. Er ontstaat een onveilige situatie en ieder sociaal mens zal zich genoodzaakt voelen om in het water te springen om te gaan redden.

Gezien de reactie van vader, vrij lauw (wanneer hij boos was geworden op mij, zou hij het probleem erkend hebben), bleek dat deze ouder onwetend was. Geen flauw idee dat deze situatie gevaarlijk zou kunnen zijn. Waarschijnlijk dachten deze ouders dat het wel los zou lopen of in het ergste geval dat het meisje de jongen wel zou redden.

In mijn ogen verzaken de ouders hun plicht. Om goed op te voeden, zul je als ouder veiligheid moeten bieden. Je kunt de verantwoording van veiligheid nog niet aan kinderen overlaten, dat voelt veel te zwaar. Want wat gebeurt er wanneer het jongste kind verdrinkt voor de ogen van het meisje en het lukt haar niet hem te redden. Zij zal zich, doordat haar ouders hun verantwoording niet namen, een leven lang schuldig voelen.

De eerste jaren met kinderen zijn tropenjaren en zeker wanneer ze nog geen diploma's hebben. Je moet alert zijn bij gevaarlijke situaties. Je hebt de plicht om deze situaties uit te leggen aan je kinderen en hen te leren wat gevaarlijk is. Maar jij als ouder bent altijd de eindverantwoordelijke.

Sommige ouders voeden ervaringsgericht op. Dat wil zeggen dat het kind zelf mag gaan ervaren waar hij of zij zich goed bij voelt. Dat is prima, mits er grenzen zijn.

Hieronder nog even de juiste grenzen bij veilig opvoeden:

• Veiligheid (niet bij het open raam, niet bij water, niet met dingen gooien, etc.).
• Niets kapot maken van jezelf of van anderen.
• Elkaar geen pijn doen (met woorden of met daden), respect!

Waar loop jij tegenaan bij het opvoeden?