Ik hoorde de vrouw door de deur naar de wachtruimte heen. Met luide stem zei ze tegen een kennis: "Gelukkig dat ik nu naar emotietherapie kan, want wat me nu is overkomen!" Een half uur voordat ze binnenkwam, stond ze bij een vijver met zwanen. Achter zich hoorde ze ineens een hele harde klap, ze beschreef het alsof er een container naar beneden kwam vallen. Toen ze om keek, zag ze een man liggen. Hij bleek van de flat achter haar te zijn gesprongen ...

In oktober 2013 schrijft het Centraal Bureau voor Statistiek dat de afgelopen vijf jaar het aantal zelfdodingen in Nederland met 30% is gestegen. Op dit ogenblik plegen gemiddeld bijna vijf mensen per dag zelfmoord. De toename is het hoogst onder mensen tussen de 30 en 70 jaar. Maar ook het aantal jonge mensen dat zelfmoord pleegt neemt toe. In 2012 waren 6 mensen jonger dan 15 jaar die uit het leven stapten. 45 jongeren tussen de 15 en 20 jaar zagen en leven niet meer zitten en handelden ernaar.. 

Isa Hoes beschrijft in haar boek 'Toen ik je zag' heel gedetailleerd hoe zij het proces van afglijden van haar man Antonie Kamerling heeft ervaren. Een bipolaire stoornis (manisch depressief) was debet aan zijn zelfmoord. Hij ervaarde pieken (het succes van vele rollen en zijn zangkunst) maar ook heel veel dalen. En in die dalen zag hij vooral aan het einde maar één uitweg: uit het leven stappen.

De volgende factoren kunnen een poging tot zelfmoord versterken:

1. Een persoonlijkheidsstoornis: o.a. paranoïde persoonlijkheids-stoornis, borderline persoonlijkheidsstoornis, narcistisch persoonlijk-heidsstoornis etc.
2. Persoonlijke traumatische ervaring: overlijden van dierbaar persoon of geestelijke of lichamelijke mishandeling.
3. Je persoonlijkheid: Ben je vlug van slag, reageer je agressief of juist heel angstig op problemen, ben je erg streng voor jezelf of denk je heel zwart-wit. Leg je een hoge lat voor jezelf en kan je daardoor alleen maar falen?
4. Je omgeving: Hoe leef je? Ben je heel erg eenzaam? Heb je genoeg geld om rond te komen? Voel je je gelukkig in je thuissituatie?

In mijn praktijk komen ook depressieve kinderen. Wanneer kinderen roepen "Ik wil dood!" moet dit altijd serieus genomen worden. Veelal zijn het alleen gedachten en raken ze er angstig door. Vaak is het een schreeuw om aandacht, maar soms is het veel meer dan dat. Wanneer de problemen bij factor 2, 3 en 4 liggen zijn er goede resultaten te boeken met emotietherapie, zeker wanneer ook ouders behandeld worden.

Wat doet dat dan met jou als ouder? Heb je de neiging afstand te nemen ten aanzien van je kind of ga je juist helemaal in het gevoel van je kind 'zitten'. De beste positie is deze van contact (dan blijf je liefde voelen) en alertheid. Dit kan alleen wanneer je je losmaakt van je kind. Dit wil zeggen dat je alle boosheid, teleurstellingen, angsten en bezorgdheid rustig maakt. Van hieruit kun je het beste het proces aanschouwen. In dit stadium kun je de verandering van je kind het beste invoelen, zowel in positieve als in negatieve zin en daar ook naar handelen. Ook kun je weer genieten van je kind zonder de depressie voorop te stellen. En dat is wat je kind nodig heeft, want hij of zij is meer dan alleen de depressie. Van hieruit kun je veel beter opvoeden, want ook dit proces gaat gewoon door.

Volwassenen met depressie behandel ik uitsluitend wanneer er medicatie wordt ingenomen en diegenen het traject van psychiater al hebben doorlopen (en daar nog niet helemaal tevreden over zijn). Emotietherapie heeft bij volwassenen onvoldoende bodem zonder medicijnen, het lijkt wel alsof de cliënt steeds weer onder water zakt wanneer ik werk zonder medicatie. En dan gaat het niet om de hoeveelheid medicatie, ik heb mensen behandeld die maar een halve pil per dag slikten. Hele gevoelige mensen hebben het meeste baat bij deze vorm van therapie, dat zijn mensen die 'in elke emotie schieten'.

Emotietherapie is een uitstekende ondersteuning om het leven weer leuk te maken: Heel opvallend is het gemis aan liefde en licht dat elk depressief mens ervaart (hartchakra). Emotietherapie zorgt ervoor dat je negatieve gedachten minder worden, maar ook dat je meer gaat genieten van het leven. Het maakt de donkere kant in je lichaam weer licht. Wanneer die persoon dan ook gaat handelen naar waar hij/zij zich gelukkig bij voelt (werk, relatie, etc.) komt er snel een stijgende lijn in. Er kan beter worden aangevoeld waar grenzen liggen. Doordat de negatieve patronen naar ouders verbroken worden, wordt de kans op een terugval sterk verkleind.

Ook bij volwassenen is het fijn wanneer de partner wordt mee behandeld. Kan je als partner uit het gevoel van het depressieve van je wederhelft blijven of laat je jezelf er helemaal in meeslepen? Kun je duidelijk je grenzen aangeven of ervaar je de depressiviteit als heel dominant? Is je partner één en al depressie voor je? Of kun je hem nog zien in wie hij/zij zelf is. Voel je je een hulpverlener of kun je je ook nog man/vrouw voelen?

Heel belangrijk is het dat je contact blijft houden (leuke dingen met elkaar doen en blijven praten) en dat je grenzen aangeeft (jij bent geen hulpverlener). Wanneer je qua gevoel mijlenver van elkaar af komt te staan, voelt je depressieve partner dit ook. Wanneer hij/zij voelt dat hij/zij als last wordt ervaren, is de stap om uit het leven te gaan niet zo groot meer.

De vrouw in mijn praktijk wandelde overigens na de sessie rustig de deur uit.