De eerste lockdown kwam als een verrassing. Hij had al jaren een eigen restaurant. Omdat hij ondernemersbloed had, wist hij al vlug een afhaaldoorstart te maken. Het verdiende minder dan voorheen, maar hij had tenminste nog inkomsten. Gelukkig had hij een buffertje opgebouwd.

Zijn ouders waren al op leeftijd en woonden zelfstandig. Zijn vader had diabetes. Via de tuin, kon hij nog contact met hen hebben. Ondanks het feit dat hij een eigen zaak had, zag hij ze geregeld. Hij was voorzichtig. Hij voelde de noodzaak van ‘het niet willen besmetten’. Zijn kinderen en vrouw hadden via school meer contacten dan hij en hij wilde uitsluiten dat hij hen corona zou geven.

Vader en moeder hadden het zwaar. Vader was kwetsbaar en moeder verzorgde hem. Het missen van de fysieke aanraking was het meest moeilijk maar via de tuin konden ze toch contact met elkaar hebben. Ze maakten zich zorgen. Hun zoon had weinig inkomsten. Hij klaagde niet, daar niet van, maar de zorgen zaten op zijn gezicht. Het was een binnenvetter. Over hun dochter hadden ze ook kopzorgen, dat speelde al langer.

De dochter voelde zich het buitenbeentje van de familie. Verjaardagen vond ze moeilijk. “Heb je al een man? Wat voor werk doe je nu?” werd er gevraagd. Ze had eens gegoogeld op hoog sensitiviteit en dat was herkenbaar. Ook al hadden haar ouders er nooit iets over gezegd, ze voelde dat ze niet voldeed aan hun verwachtingen van het leven. Ze hield het geen jaar uit bij een werkgever. Vaak kwam dat omdat ze moeite had met autoriteit maar ook dat ze zich verloor in de emoties van anderen. Ze kon het niet aanzien dat sommigen in het bedrijf de piespaal waren. Ze kwam op voor de zwakken en vervolgens had zij het dan gedaan. De relatie met haar ouders voelde moeizaam. Haar ouders konden beiden niet goed over hun emoties praten en een praatje pot hield ze niet van.

Ze vond het eigenlijk fijn corona. Nu hoefde ze niet meer naar de verjaardagen om overprikkeld te raken. Hoezo was corona eigenlijk gevaarlijk? Ze ging op onderzoek uit. Al vlug stuitte ze op een groep op internet die hetzelfde dacht als zij. ‘Het is maar een griepje, dat hebben we elk jaar!’ De regels waren niet nodig, want mensen gaan nu eenmaal dood. Het mondkapje deed ze niet op naar de Plus. En vaccineren dacht ze zeker niet aan. Ze weigerde dat de overheid voor haar bepaalde dat ze gif in moest spuiten en ze bleef haar ouders ook gewoon knuffelen. Dat wilden die mensen toch graag. Liefde was het sleutelwoord!

En toen kwam de Kerst. Er ontstond ruzie in het gezin. De zoon wilde niet dat de dochter bij hun ouders binnen anderhalve meter kwam. De dochter vond dit pure onzin en deed het toch. Hun ouders wilden zo graag een knuffel en ze voelde hun behoefte. Ouders stemden in.

Met oud en nieuw werd vader ziek en medio januari overleed hij aan de gevolgen van corona. Moeder voelde zich verdrietig en schuldig. De zoon gaf zijn zus de schuld. De dochter voelde zich nog meer een buitenbeen en het gezin viel uit elkaar.

Dit drama is een van de vele verhalen uit de praktijk. Corona maakt op alle niveaus slachtoffers en legt onderliggende verhoudingen bloot.